خلقت من از ازل یک خلقت ناجور بود

من که خود راضی به این خلقت نبودم زور بود

درد و داغ و زاری و دوری و زجر

این همه نزدیک من اما سعادت دور بود

این طبیعت یک زمان چشم خوش بر من نداشت

تف به چشم تنگ او چشم طبیعت کور بود

نور امید مرا از کلبه ام دزدیده اند

ورنه این کلبه سراسرچلچراغ نور بود

شور شادی را به طوفان حوادث داده ام

کی تهی این انجمن از شادی و از شور بود؟

تهمت بی مهری ام دادند خیل دوستان

گرچه از مهر و محبت سینه ام چون طور بود

گر نوا سر میکنم خندان لب و خونین جگر

چشم امیدم خزان محنت سرای گور بود

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: